خدایا!

فانوست را کمی پایین تر بگیر،

جاده ای که در آن قدم نهاده ام،تاریک است.

انتهایش را نمی دانم چیست،

میترسم انتهایش بن بست باشد...

تو را به مهربانیت سوگند!

فانوست را کمی پایین تر بگیر تا

روشنی بخش راه نا مشخصم باشد.

نمی خواهم بی فانوس تو به جایی برسم که

برگشتنم دشوار گردد و پشیمان شوم.

ای مهربانترینم!

من اکنون سخت به نور فانوست محتاجم...

دوست داشتن شما خرج دارد،

دل مایه دار میخواهد!

و دل ،در سحرهاست که مایه دار میشود.

یا صاحب الزمان!...

نمیدانم کدامین سحر،در کدامین نقطه ی هستی

به سجاده ی عشق مینشینید...اما

مهم نیست...

مهم آنست که میدانم در سجده هایتان،

برای مایه دار شدن ما چه بی تابید و

چقدر چشمانتان بهاری میشود...!

آقا دستمان تنگ است...!

در این بهار دلدادگی دعا کنید که زودتر مایه دار شویم.

و مایه دار شدن مان به ظهور بیانجامد...

سلام دوست منتظر من!

آدینه ات آکنده از شادمانی و سرور،

رفتارت زمینه ساز ظهور،و کامت از دعای خورشید

پنهان،سرشار از شراب طهور باد...

( استاد چوپان)